4

                Kielce – maj 2014r.

                Ze słonecznej Hiszpanii przeniosłaś się do stolicy województwa świętokrzyskiego, która przywitała Cię deszczem. Powrót do Polski po niespełna dwóch latach cieszył Cię, ale nie wiedziałaś ile uda Ci się tutaj zostać, jednak było na tyle czysto byś mogła zawitać do ojczyzny.

                Dlaczego Kielce? Nie był to Twój wybór, w prawdzie nie miałaś w Polsce nic więc byłaś skazana zamieszkać tam gdzie Magda z narzeczonym, którzy właśnie przenieśli się do tego miasta. Kompletnie nie znałaś tego miasta i nikogo tutaj poza dwójką przyjaciół.

                - Co planujesz na jutro?

                - Nic konkretnego, a co?

                - To może poczekać, idziemy na mecz.

                Nie miałaś nic do powiedzenia. Dzień później siedziałaś w wypchanej po brzegi hali Legionów na meczu między miejscowym klubem Vive Targi Kielce, a Azotami Puławy. Ze sportem nie miałaś wiele wspólnego, a z piłą ręczną już w ogóle. Nawet nie wiedziałaś kto wchodzi w skład tej drużyny. Przynajmniej tak myślałaś do momentu gdy przyjrzałaś się  jednemu z nich.

                Myślałaś o nim prawie codziennie. Zastanawiałaś się co robi, gdzie jest, a teraz siedział kilka metrów przed Tobą zupełnie nieświadomy Twojej obecności. Sama w to nie wierzyłaś. To przypadek czy przeznaczenie znów postawiło was na swoich drogach?

                - Magda przecież to Krzysiek – powiedziałaś do przyjaciółki która nie zdziwiła się widokiem Lijewskiego – Wiedziałaś? – Kiwnęła twierdząco głową.

                Mecz poszedł po myśli gospodarzy i wygrali go znaczą przewagą jedenastu bramek. Cieszyłaś się szczęściem zawodników i tym, że wśród nich jest Krzysiek.

                - Może do niego podejdź, porozmawiaj.

                - O czym? Przecież on pewnie mnie nie pamięta.

                - Kaśka przecież wiem jak bolało Cię to co musiałaś zrobić wtedy na Mazurach, a teraz możesz to naprawić.

                Posłuchałaś jej. Zeszłaś do barierek licząc, że nie zauważy cię, że jest tak zajęty pozowaniem do zdjęć i podpisywaniem autografów, że nie dojdzie do waszej konfrontacji. 

                - Kasia? To naprawdę Ty? – o wiele prędzej dostrzegł Cię Michał. Nikle się uśmiechnęłaś.

                - We własnej osobie. – Wymieniłaś kilka zdań z Michałem ale jego też napadły fanki i musiał Cię opuścić. Nadal czekałaś na Krzyśka. Gromadka osób wokół niego się zmniejszała.

                - Możemy porozmawiać – powiedziałaś stojąc za jego plecami, serce waliło Ci jak oszalałe. Bałaś się tego momentu – Przepraszam z wtedy.

                Myślałeś, że zwariowałeś kiedy wydawało Ci się, że widzisz ją na mieście. Przecież to było niemożliwe, a teraz stała kilka metrów przed Tobą, ze spuszczoną głową jak małe dziecko które zbiło ulubiony wazonik mamy.

                - Co ty tutaj robisz?

                - Sama nie wiem, to był zły pomysł – odwróciła się i chciała odejść. Nie wiesz co wtedy Tobą kierowało, to był impuls złapałeś ją za rękę i przyciągnąłeś do siebie. Po prostu przytuliłeś. Początkowo była zadziwiona ale odwzajemniła uścisk wtulając się w Ciebie bardziej.

                Kazałeś jej zaczekać aż się przebierzesz i wtedy będziecie mogli spokojnie porozmawiać. Chciałeś wiedzieć wszystko. Dlaczego wyjechała, czy wszystko już sobie poukładała, czy coś jej grozi.

                - Dla Twojego dobra nie mogę powiedzieć Ci o wszystkim. Wiedz, że jeszcze za czasów domu dziecka wplątałam się w nieciekawe towarzystwo i popełniłam kilka błędów za które muszę płacić właśnie ukrywaniem się. Nie wiem ile zostanę w Kielcach ale mam nadzieję, że długo. – słuchałeś jak opowiadała Ci o pobycie w Hiszpanii ale i o swoim wcześniejszym życiu. Nadal nie wierzyłeś, że los postawił ją znów na Twojej drodze. Cieszyłeś się z tego, bardzo.

                - Chcę Ci pomóc, przecież możemy sobie poradzić z twoimi problemami.

                - My?

                - Tak, nie zostawię Cię z tym samej, nie pozwolę Ci teraz tak wyjechać jak wtedy.

                - To bardzo miłe z Twojej strony, ale naprawdę to jest o wiele bardziej skomplikowane niż Ci się wydaje.

                - Zaufaj mi, proszę.

                I zaufała.

***

tak chujowo jeszcze chyba nie było.

przepraszam. 

ale cierpię na totalny brak chęci, weny i wszystkiego.

jak ktoś zobaczy gdzieś moją wenę i chęci to proszę wyślijcie je do mnie.

nie wiem kiedy i czy w ogóle będzie kolejny.

zastanawiam się czy to ma jeszcze jakiś sens.

chyba czas się pożegnać.